Μαθήματα Ζωής

Από την ημέρα που γεννήθηκα έως και το 2010 περίπου η ζωή μου κινούνταν λες και ήταν σε αυτόματο πιλότο… Το 2010 γεννήθηκε ο υιός μου και άρχισαν οι πρώτες συνειδητοποιήσεις και αλλαγές. Το 2012 οι περιπέτειες της ζωής μου έγιναν ακόμη πιο δύσκολες και απαιτητικές, θέλοντας από εμένα να αναδείξω όλες τις δεξιότητες που είχα αποκτήσει ως τότε για να αντεπεξέλθω των δυσκολιών που συνάντησα. Χώρισα με τη γυναίκα μου με ένα δύσκολο διαζύγιο. Καταστράφηκα οικονομικά χάνοντας λόγω κακής συνεργασίας, ότι είχα χτίσει τα τελευταία χρόνια στη δουλειά μου. Δημιουργήθηκαν χρέη, έχασα ανθρώπους που θεωρούσα φίλους από τη ζωή μου και απομονώθηκα.

Χρειάστηκε να ξανά ξεκινήσω από το μηδέν, να είμαι συνέχεια δίπλα στο παιδί μου και στις όποιες ανάγκες είχε και έχει , μη έχοντας την καθημερινή επικοινωνία ως χωρισμένος πατέρας. Να προσπαθώ να δίχνω χαρούμενος όταν ήμουν δίπλα του. Να παλέψω για να καταφέρω να επιβιώσω οικονομικά και να σταθώ στα πόδια μου. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια πνευματική και σωματική για να καταφέρω να αλλάξω το περιβάλλον μου, εσωτερικά και εξωτερικά και να αντέξω σε όλα τα χτυπήματα της ζωής που το ένα ακολουθούσε το άλλο.

Όλον αυτό τον καιρό, την περίοδο της αλλαγής, βρέθηκαν δάσκαλοι στον δρόμο μου που με βοήθησαν να σκεφτώ τι πρέπει να αλλάξω. Αρχικά μαθαίνοντας μου τι είναι ο εγκέφαλος μας, πως λειτουργεί και πως μπορούμε να δημιουργήσουμε επαναλαμβανόμενες ρουτίνες επιτυχίας. Ολοκλήρωσα κύκλους σπουδών, με σκοπό να μάθω ποιος είμαι, να αναγνωρίσω τα ταλέντα μου και να δω μέσα στην ψυχή μου (απόκτησα τον δεύτερο βαθμό στο Ρείκι και πήρα πτυχίο στην Κλινική Ύπνωση).

Άρχισα να ηρεμώ, σταμάτησα να κυνηγάω τα θέλω των άλλων και ανέλαβα όλη την ευθύνη για όσα μου συμβαίνουν. Κατανόησα το παρελθόν μου και έβαλα όρια σε όλες αυτές τις καταστροφικές ενέργειες που ταλάνιζαν επαναλαμβανόμενα τη ζωή μου. Όλα αυτά έγιναν με εργαλείο τον εγκέφαλο μου όπου κατάφερα να του αλλάξω τις πεποιθήσεις και τα στερεότυπα που είχε ως τότε.
Και ενώ όλα έδειχναν ότι θα τα καταφέρω, τον Απρίλιο του 2017 παθαίνω οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Βαρύ περιστατικό, 21 μέρες στο νοσοκομείο, 2 στεφανιογραφίες, βουλωμένη η αρτηρία που δίνει τον τόνο στην καρδιά… δεν άνοιξε ποτέ. Τέσσερις φορές στην εντατική για μια ολόκληρη χρονιά. Από τότε συνεχίζω τη ζωή μου με φαρμακευτική αγωγή. Τον Αύγουστο του 2017 (τρεις μήνες μετά από εμένα) ο πατέρας μου παθαίνει εγκεφαλικό που τον αφήνει στο κρεβάτι δίχως να μπορεί να μιλήσει, κουνηθεί και δίχως συνείδηση έως και τον Μάιο του 2018. Έμεινε στο νοσοκομείο 4 μήνες περίπου και το υπόλοιπο στο σπίτι κατάκοιτος. Έφυγε στα χέρια μου…

Ότι δεξιότητες είχα αποκτήσει από την ίδια μου τη ζωή έως τότε, καλούμουν πλέον να τις αναδείξω ακόμη περισσότερο για να επιβιώσω, για να συνεχίσω να ζω και να είμαι "εδώ" για εμένα αλλά και για τον επτάχρονο τότε υιό μου.

Στην πρώτη στεφανιογραφία ήμουν για τρεισήμισι ώρες στο χειρουργείο σε μέθη, αισθανόμουν τα πάντα και έβλεπα τον αγώνα που έκαναν οι γιατροί μου με τους βοηθούς τους. Δεν γνωρίζω πως είναι να πεθαίνεις για λίγο, να βγαίνεις από το σώμα σου, και να επανέρχεσαι όπως αναφέρουν κάποιοι σε δικές τους δύσκολες περιπτώσεις υγείας. Γνωρίζω όμως πως είναι να είσαι μέσα στο σώμα σου και να βιώνεις πολύ συνειδητά την προσπάθεια για να ζήσεις. Ήμουν μάρτυρας αυτής της μεγάλης προσπάθειας, του αγώνα που έκαναν επί τρεισήμισι ώρες οι γιατροί μου! με τους βοηθούς τους! για να με κρατήσουν στη ζωή. Παρατηρούσα υπομονετικά τη θέληση και τη δύναμη που επιδείκνυαν για να καταφέρουν να μου δώσουν ζωή. Αυτοί έβλεπαν αυτά που δεν μπορούσα να δω εγώ και να κατανοήσω. Δεν καταλάβαινα την δυσκολία της κατάστασης. Έβλεπα στα βλέμματα τους την αγωνία τους.

Δεύτερη στεφανιογραφία διάρκειας 2 ωρών ύστερα από δύο ημέρες γιατί με την πρώτη δεν καταφέραμε να ανοίξουμε την αρτηρία. Ξανά δύσκολα και δίχως το αποτέλεσμα που θέλανε. Ζούσα 11 μέρες σε καταστολή στο νοσοκομείο ενώ ο τόνος ήταν ισχνός και υπήρχε εξωτερικός βηματοδότης για να βοηθήσει την λειτουργία της καρδιάς. Οι γιατροί μου "βγήκαν" εκτός ιατρικού πρωτοκόλλου το οποίο έλεγε ότι έως και την ένατη μέρα εάν δεν υπάρχει αύξηση του τόνου, θα πρέπει να τοποθετήσουν μόνιμο εσωτερικό βηματοδότη στον ασθενή. «Μα είναι νέος, θα περιμένουμε γιατί αλλιώς θα του καταστρέψουμε τη ζωή» και με περίμεναν … και το θαύμα έγινε. Την ενδέκατη μέρα η καρδιά πήρε μπρος! Ο τόνος ανέβηκε. Μου τα εξήγησαν όλα τις επόμενες μέρες. Ήταν ένα θαύμα! Ένα θαύμα που το έκαναν εκείνοι με την υπομονή τους και την πίστη τους, αρχικά σε μένα αλλά και στο ίδιο το λειτούργημα που ασκούν όλα αυτά τα χρόνια με αγάπη και σεβασμό στους ασθενείς τους. Αυτό το θαύμα με σημάδεψε τόσο πολύ που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ζήσω με όλη μου τη δύναμη, να εξελίξω τον εαυτό μου και να κάνω το καλύτερο μου σε αυτήν εδώ τη ζωή. Να είναι το σωστό αποτέλεσμα αυτής της υπέροχης προσπάθειας που κατέβαλαν οι γιατροί μου. Να μεταδώσω και εγώ με τον τρόπο μου τι είναι ζωή, ζωή που απλόχερα μου χάρισαν αυτοί οι άνθρωποι και τους ευχαριστώ από ΚΑΡΔΙΑΣ.